تنهاترین تنها

روزهای آخر اسفندمی‌تواند يادم بیاندازد كه زندگیهمين استهمين روزهای تند و تند دويدن‌هابشورها و بساب‌ها،از نو، نو شدن‌هابا خودم می‌گویم آدمیزاد همموجود عجيبی‌است..می‌داند همين چند صباح ديگرصدای ساز و دهل تحويل سال كه بيايدو بگذرد دوباره شروع می‌كندبه آرام شدن‌ها و در خود راكد ماندن‌هاشلوغ و درهم و شلخته و كثيف كردن‌هاو هر روز كهنه تر شدن‌هااما هنوز مثل هر سال راه خودش را می‌روددوباره از نو برای نو شدن ذوق می‌كند واز فكر آمدن فروردين توی دلش قند آب می‌شودگندمش را سبز می‌كندهفت سينش را می‌چیندو بعد می‌نشیند كنار قرآن و آئينهآرزوهای شاد و رنگی‌اش راتوی ذهنش مرور می‌كندكه انگار هنوز هم از لابلای آن همه تاریکیكه بر زندگی خودش و اطرافيانشبارها و بارها سایه انداخته استروزنه‌های اميد را می‌بیندو به آن دلخوش است..خدا اين دلخوشی‌ها راهمين روزنه‌های کوچک اميد رااز هیچ کس نگیرد كه نگیرد. + نوشته شده در پنجشنبه بیست و پنجم اسفند ۱۴۰۱ ساعت 7 AM توسط حسن  |  تنهاترین تنها ...

غمگینمدلنوازترین ترانه ی قلبمسکوت تن نحیفم را می داندتلاوت آیه ی احساسممرگ را به جان می بلعدزیباترین تُن نفسهایمزمزمه نیست شدن رامی نوازداشنیاق درونمسیاهی رادر چشمهایم می گستراندشادی و شوقمنام به غم نشسته ام رابه آب و آینه می گویدمن..غم ...تیک تاک ساعت دیواری....مرگ ثانیه ها را می شمارد... + نوشته شده در پنجشنبه چهارم اسفند ۱۴۰۱ ساعت 7 AM توسط حسن  |  تنهاترین تنها ...

تنهاترین تنها ...

از صبح كه چشمانت را باز ميكنىتا شب كه روى هم ميگذاريِشانبايد دليل داشته باشى...باور كن بايد يک نفر باشد،كه زندگى ات را به جريان بياندازد...يک نفر كه حدفاصلِ مبدا و مقصدهايت ،دلَش برايت هزار راه برود...آنها كه يار ندارندزندگى نميكنند،روزمرگى ميكنند... + نوشته شده در پنجشنبه بیستم بهمن ۱۴۰۱ ساعت 7 AM توسط حسن  |  تنهاترین تنها ...

زمستان ، صادقانه ترین حالتِ بودن است .هوا سرد می شود و آدم ها حوصله ای برای تظاهر ندارند ، نقاب هایشان را زمین می گذارند تا دستانشان را تویِ جیبِ دوراندیشیِ شان ببرند و گرم شوند ، آن وقت است که واقعیتِ آدم ها را می توان دید و حقایقِ ناگفته ی زیادی را می توان فهمید ...شرایط که خوب است ؛ هر آدمی می تواند خوب باشد ، هرکسی را دوست داشته باشد و کنارِ هرکسی بماند . صبر کن ؛در سختی و مشکلات است که دست ها ، رو می شود .کمتر کسی از پسِ خوب ماندن هایِ چهار فصله بر می آید .اینجا همه چیز ، نسبی است و چه بهتر که هرازگاهی در اعتقاداتِ قدیمی ات تجدید نظر کنی .زمستان ، فصلِ پوست اندازیِ باورها ،فصلِ شناخت و تکاملِ آدم هاست ... + نوشته شده در سه شنبه سیزدهم دی ۱۴۰۱ ساعت 8 AM توسط حسن  |  تنهاترین تنها ...

منانبوهی از این بعدازظهرهای جمعه رابیاد دارم که در غروب آنهادر خیاباناز تنهایی گریستیمما نه آواره بودیم ، نه غریبامااین بعدازظهر های جمعه پایان و تمامی نداشتمی گفتند از کودکی به ماکه زمان باز نمی گردداما نمی دانم چرااین بعد از ظهر های جمعه باز می گشتند + نوشته شده در جمعه شانزدهم دی ۱۴۰۱ ساعت 2 PM توسط حسن  |  تنهاترین تنها ...

حتی یک نفر را نداشتم کهبا او دردودل کنم...کسی باشد که به او بگویمدوستش دارم...میفهمی؟میدانی عشق یعنی چه؟خیال نمی‌کنم بفهمی .هیچکس نمی‌داند منچه حالی دارم،هیچکس ..دلم از تنهایی می‌پوسید و دردهای ناگفتنی توی دلم تلمبار می‌شد.آدم عاشق باشد و نتواند به کسی بگویدغم‌انگیز نیست؟! + نوشته شده در سه شنبه بیستم دی ۱۴۰۱ ساعت 8 PM توسط حسن  |  تنهاترین تنها ...

برای سال جدیدت آرزو,ی تحول دارم.آرزو می‌کنم که زندگی و جهانت به سوی سبز شدن متحول شود و حال دلت به احسن‌ترین حال‌ها برسد. آرزو می‌کنم که در تمام روزهای پیش رو، حال خودت و حال جهانت خوب باشد.آرزو می‌کنم سلامت بمانی و هرکجا گفتند "چه خبر"، با لبخند بگویی "سلامتی" اما نه از روی عادت، که از روی آگاهی.. تنهاترین تنها ...

دوست داشتنت را از سالی به سال دیگر,ی جا‌به جا می کنممثل دانش ‌آموزی که مشقش را در دفتری تازه پاک نویس می کندصدای تو، عطرتو، نامه ‌های توو شماره تلفن تو و صندوق پستی تو را هم منتقل می کنمو می آویزمشان به کمد سال جدیداقامت دائمی قلبم را به تو می دهمتو را دوست دارمو هرگز رهایت نمی ‌کنم بر برگه‏ تقویم تنهاترین تنها ...

‌امروز خودت را بردارببر يك گوشه ى دنجبه دور از شلوغى هاى روزِ تعطيلبا خودت حساب و كتاب كنببين هفته ات را با كدام آدمها گذراندىكدامشان آيينه ى دِق ات بودند...كدامشان سنگِ صبورت...خلوت, كنخودت را از آدمهايى كه باعث ميشوندجمعه ات كسل كننده شود، خلوت كن! + نوشته شده در جمعه نوزدهم فروردین ۱۴۰ تنهاترین تنها ...